Rozdział IV

- Harry? - wyjąkałam przerażona. Moje postanowienie unikania go obrało wręcz perfekcyjny kierunek. Tak szczerze, to nie miałam pojęcia, co robić. Chciałam po prostu odwrócić się i odejść. Pragnęłam iść w jakieś ustronne miejsce i przemyśleć sobie wszystko, najwyraźniej jednak siły wyższe zadecydowały inaczej. Nie mogłam oderwać wzroku od jego inspirujących oczu. Teraz były koloru morskiego. On jest niemożliwy, ugh. Zaklęłam pod nosem i ponownie uniosłam głowę w górę, by upewnić się, że to, co zobaczyłam, a raczej kto, nie było tylko moją wyobraźnią. - Ja… Co tutaj robisz? Nie powinieneś być na lekcjach?

Tam właśnie ukazuje swoją zimność i pogardę chłodna do niedawna i obojętna na wszystko dziewczyna przed tym oto okazem.

- Co ci się stało? - spytał zmartwiony, ignorując moje pytanie. W pierwszej chwili nie miałam kompletnego pojęcia, o czym on mówi. Nigdy nie pokazywałam swoich uczuć na zewnątrz. Nauczyłam się je kontrolować, zatem niemożliwe jest, żeby wyczytał wszystkie wydarzenia dzisiejszego dnia z mojej twarzy. Może i ten oto człowiek zagrzebał gdzieś moje zdystansowane nastawienie do świata, ale nie mógł wydobyć na wierzch moich uczuć. Nie.

- O co ci… - chciałam spytać, ale w tej samej chwili uświadomiłam sobie, że nie ma mnie na lekcjach, twarz mam całą od łez, tusz spływa po mojej twarzy i stoję zdyszana gdzieś pośrodku miasta… Właśnie, gdzie ja jestem? Przez tą całą ucieczkę kompletnie straciłam zarówno rachubę czasu, jak miejsca. Uniosłam głowę w górę, aby zaczerpnąć powietrza, którego mi brakowało i zauważyć, że nade mną są drzewa. Wytarłam tusz rękawem (jakby ta plama miała jakieś znaczenie… I tak nienawidziłam tej bluzy) i błyskawicznie rozejrzałam się wokoło. Aleje wypełnione drobnymi, kolorowymi kamyczkami, rosło mnóstwo starannie posadzonych, choć niezadbanych drzew, przez pomiędzy których liście przedostawały się promienie słońca, na gałęziach siedziały ptaki, robiące ostatnie przygotowania przed odlotem do ciepłych krajów, gdzieniegdzie stała pojedyncza ławeczka, a przede wszystkim panowała tu cisza i spokój, zakłócone raz po raz śpiewem ptaków. Niewątpliwie było to urokliwe miejsce i bardzo przypominało opuszczony park. - Gdzie jesteśmy?

- The Yellow Pages Park - odpowiedział szybko, głową wskazując na jedną z wolnych ławek. Ruszyłam za nim, wiedząc, że to jest słuszne. Nie wiem, skąd we mnie ta pewność. - Aktualnie moje ulubione miejsce w tym mieście. Nie widziałem za dużo, więc mówię aktualnie. Pozwala się oderwać od rzeczywistości i tego miasta, które nigdy nie śpi. Naprawdę! - oburzył się, gdy zachichotałam pod nosem. - Nie mogę zmrużyć oczu w nocy, gdyż nieustannie słyszę chodzących ludzi, wyjące syreny przebijające się przez mój apartament i widzę światła, które mnie oślepiają i nie dają mi spać. To nie jest to, do czego przywykłem. Przed wyprowadzką byłem zwykłym wiejskim chłopcem, przyzwyczajonym do trwałej harmonii i spokoju. A tutaj wszędzie zanieczyszczenia, przez które nie da się normalnie oddychać. Próbuję sobie wmawiać, że tamto już nigdy nie powróci, bo to tu jest mój dom, że to to samo miejsce, a ja nie jestem tu obcy. Ale jeśli mogę powiedzieć, że gdzieś może być jeszcze kawałek dawnego mnie, to właśnie tutaj.

- Jest przepiękny - pokiwałam głową, nie bardzo wiedząc, co jeszcze mogłam mu powiedzieć. Byłam lekko zszokowana jego słowotokiem. Do czego zmierzał…?

- Nie byłaś tu wcześniej? - spytał zdziwiony, na co ja wzruszyłam ramionami. Dziwne, że mieszkam tu już od trzynastu lat, a nie widziałam nawet połowy miasta.

- Jakoś nie było okazji - odpowiedziałam. Chłopak usiadł na ławce, a ja razem z nim. Ten począł przyglądać się swoim kolanom i bawić palcami. Miał naprawdę wielkie dłonie. Wpatrywałam się w nie przez chwilę, gdy on w końcu przerwał ciszę.

- Amy… Wiem, że to dla ciebie bardzo trudne i z miejsca proszę cię, abyś dała mi się wypowiedzieć do końca, nie przerywając mi- wreszcie na mnie spojrzał, szukając potwierdzenia na mojej twarzy. Pokiwałam głową, zachęcając go do dalszej wypowiedzi. Bałam się, co powie, ale prędzej czy później ten moment by nadszedł. - Na początek chciałbym cię przeprosić, za tamto… Wiesz, wczoraj. Zachowałem się jak ostatni kretyn i jest mi z tego powodu naprawdę przykro. Nie jestem dobry w przepraszaniu, więc mam nadzieję, że mnie zrozumiesz…

- Co?! Przecież to była moja wina! - niemalże krzyknęłam, zapominając o tym, że przed chwilą przysięgłam mu nie przerywać i dać dopowiedzieć do końca. Ups.

- Miałaś mi nie przerywać! I nie, wbrew pozorom to nie była twoja wina. Może tego nie rozumiesz, Amy, i myślisz, że to ty nawaliłaś, ale to nie jest prawdą. Muszę się przyznać, chociaż zazwyczaj tego nie robię. Rozumiem, że masz jakieś swoje straszne wydarzenia z przeszłości i coś ci o nich przypomina, a ja wkroczyłem w tą sferę. A uwierz mi, nie ma nic gorszego. Wiem, bo sam takie mam. I nie chodzi mi teraz o pokazanie ci, jak mam źle, bo nie mam źle. Mam dach nad głową, zapewnioną szkołę i najcudowniejszą przyjaciółkę, jaką mógłbym mieć- uśmiechnął się delikatnie. To my jesteśmy przyjaciółmi?

Próbowałam zrobić wszystko, ale ta jedna łza spłynęła po moim policzku nieubłagalnie. O jedną za dużo. Chciałam mu powiedzieć, tak bardzo chciałam mu powiedzieć, ale nie mogłam. Nie wolno mi.

- Wiem, że jest ci trudno, mi też. Dlatego powinniśmy się razem trzymać, wspierać się i dodawać otuchy.

- To chyba najpiękniejsze słowa, jakie usłyszałam od lat - powiedziałam szeptem z niewiadomych powodów.

- Słowa mają wielką wagę. Od naszych słów może zależeć życie innych - przytaknął mi, również przechodząc do szeptu. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jest jego inteligencja przewyższa zwykły rozum.. Racja, to nie było wrażenie, to był fakt.

- Jesteś strasznie mądry - postanowiłam mu to powiedzieć.

- To miłe - uśmiechnął się. - Amy?

- Tak?

- Dlaczego szepczemy?

W tej chwili już nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem, a lokowany do mnie dołączył. Nie wiem, kiedy ostatni raz to robiłam, ale to było cudowne uczucie. Wiatr, który pojawił się znikąd, rozwiewał mi włosy, wokoło słychać było koncert ptaków, a ja siedziałam na ławce z przyjacielem (tak, odważę się go tak nazwać, mimo iż znam go zaledwie od kilkunastu godzin, bo po prostu mu ufam. Nie liczy się ilość, ale jakość), śmiejąc się i czując radość. Wreszcie mogłam doznać trochę beztroskości, której mi tak brakowało. To było niesamowite. Wiedziałam, że nie potrwa długo, ale chciałam się cieszyć choć tą krótką chwilą i dobrze ją wykorzystać. W końcu, po kilku minutach, Harry opanował się na tyle, by zapytać:

- Z czego się śmiejemy tak właściwie? - wywołując kolejną salwę śmiechu u nas dwojga. Naprawdę, nie mogłam się nacieszyć tą beztroskością. Nasze śmiechy nie stanowiły hałasu, ja to zazwyczaj jest. One tak jakby… Zlewały się razem, tworząc coś w rodzaju naszej osobistej muzyki, brzmiącej jak czyste szczęście i tak, to było przepiękne.

- Dziękuję - powiedziałam mu, gdy w końcu wszystko ucichło, a w parku znowu jedynymi dominującymi dźwiękami był śpiew ptaków i szum liści u drzew. - Dawno nie czułam się taka… szczęśliwa.

Chłopak tylko skupił z powrotem wzrok na swoich dłoniach i, westchnąwszy cicho, rzekł:

- Więc teraz muszę w końcu poznać odpowiedź na moje pytanie.

- Jakie pytanie? - zapytałam, choć dobrze wiedziałam, o co mu chodzi. Chciałam grać na czas mając nadzieję, że coś się wydarzy i uniknę przymusowej odpowiedzi.

- Zazwyczaj, gdy widzi się nastolatkę z rozmazanym makijażem, która uciekła z lekcji, to nie jest dobry znak…

Westchnęłam tylko cicho.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- Czemu? Hej, Amy, mi możesz powiedzieć, ok? A ja muszę wiedzieć, dlaczego jesteś teraz tu, a nie na matmie.

- Pani zapowiedziała pracę kontrolną, no i tyle.

- Pracę kontrolną w pierwszy dzień szkoły?

Ups. No tak. Całkowicie zapomniałam, że szkoła dopiero co się zaczęła. Dla mnie to były wieki. Moje policzki przybrały kolor szkarłatu, a ja zwiesiłam głowę.

- No wiesz, taką sprawdzającą wiadomości i umiejętności z zeszłego roku - brnęłam dalej. Chłopak tylko pokręcił głową.

- Nie umiesz kłamać. Nie przede mną. Chcę usłyszeć prawdę, nie bajeczkę wyssaną z palca - odparł.

- Ale to prawda! - upierałam się dalej, choć wiedziałam z miejsca, że przegram.

- Dlaczego to robisz? - lokowany spytał zmartwiony. Jego twarz od razu posmutniała. Nie chcę, żeby myślał, że to jego wina. Nie zasłużył na takie traktowanie. Właśnie dlatego w tej chwili musiałam się poddać i przyznać mu rację. Może nie wprost, bo to nie w moim stylu, ale muszę. Dla niego.

- A ty? - spytałam z bólem w oczach, przypominając sobie, jak to dzisiaj nie zastałam go w klasie. - Dlaczego mam mówić ci prawdę, skoro ty też mi nie mówisz?

- Co ja zrobiłem? - spytał zdezorientowany, unosząc ręce w geście obronnym.

- Niech no pomyślę… Może powiedziałeś mi wczoraj, że chodzimy do jednej klasy i sprawiłeś, że odzyskałam nadzieję, choćby na tą jedną małą chwilę, zanim dzisiaj odkryłam prawdę - syknęłam w jego stronę. Nagle zrobiłam się strasznie wściekła, bo tak, jak nienawidzę, jak inni się ze mnie śmieją, jeszcze bardziej wkurza mnie, gdy ktoś mnie okłamuje. I to jeszcze w tak okrutny sposób.

Nie miałam odwagi podnieść głowy, by na niego spojrzeć. Znowu zapadła cisza. Czułam, że moja psychika ponownie siada. Nawet najmniejszy cios zadawałam mi ogromny ból. Chyba jestem za bardzo wrażliwa.

Wstałam i szybkim krokiem udałam się w stronę wyjścia z parku. Chwilę później, gdy usłyszałam krzyki i kroki za sobą, moje nogi automatycznie przyśpieszyły. Nie chciałam teraz z nim rozmawiać. Nie chciałam, by znowu widział moje łzy. Chciałam po prostu zamknąć się w pokoju i zrobić to, co zawsze. Niestety, nie wszystko w życiu jest takie, jakie oczekujemy.

Zorientowałam się, że przebyłam całkiem spory kawałek, właściwie nie wiedziałam, w której części parku jestem. Obchodziło mnie tylko, żeby uciec. Jak najdalej. Mimo tego, że biegłam najszybciej, jak potrafiłam, Harry w końcu mnie dogonił. Nic dziwnego, nigdy nie byłam jakoś wybitna z wf’u, a wypchany książkami plecak dodatkowo mnie spowalniał. Chłopak chwycił mnie gwałtownie za nadgarstek, a ja syknęłam i pospiesznie go wyrwałam. Bolało. I to jak.

Zdyszana pochyliłam się opierając ręce na kolanach i starając się złapać oddech. Czułam, jakby moje serce chciało mnie opuścić. Teraz. W sumie, nie miałam nic przeciwko.

- Amy! - krzyknął. Odwróciłam się w jego stronę. - Stój!

- Niby czemu? - zapytałam, rozmasowując nadgarstek. Miałam nadzieję, że przestanie za chwilę szczypać.

- Co ci jest? - spojrzał na moje ręce, ignorując moje pytanie. Shit. Co ja mu teraz powiem?

- Nic - natychmiast opuściłam je w dół i odwróciłam się, chcąc odejść. Naprawdę miałam dość.

- Boli cię? Ścisnąłem za mocno?

- Nie - udało mi się wykrztusić, próbując zachować normalny ton głosu.

- Przepraszam - wydyszał szybko. Dopiero teraz miałam okazję usłyszeć, jak bardzo zmęczył go ten bieg. - Pokaż.

- Nic mi nie jest - schowałam ręce za plecy. Przerażenie nie jest wystarczającym słowem, by opisać, co czułam.

- Amy… - już wyciągał rękę, żeby chwycić moją. Nie mogłam na to pozwolić.

- Jest w porządku, ok? - postanowiłam przybrać formę ochronną, warcząc na niego. W środku jednak byłam niczym miękkie jajko. Nie chciałam, żeby wiedział. Albo żeby dowiedział się w ten sposób. Przełknęłam ślinę z nadzieją, że sobie odpuści.

Gdy w końcu odważyłam się i uniosłam głowę, chłopak patrzył na swoje nagle intersujące (dla mnie zawsze) wielkie ręce, intensywnie o czymś myśląc. Nie chciałam mu przerywać tej retrospekcji, więc zaczęłam się po cichu wycofywać, podejmując próbę ucieczki już po raz setny tego dnia. Fakt, że podniósł głowę, nie był dla mnie żadnym zaskoczeniem.

- Nie okłamałem cię - pokręcił głową, sprawiając, że zatrzymałam się. Byłam ciekawa, jak z tego wybrnie.

- Hmm? - uniosłam brwi, czekając na ruch z jego strony. Ten tylko westchnął i pospiesznie wytłumaczył:

- Jesteśmy w tej samej klasie. Po prostu nie było mnie dzisiaj w szkole.

- Oh - poczułam, jak moje policzki się czerwienią. Czemu nie pomyślałam o tym wcześniej? Zrobiłam straszną aferę, i to jeszcze o nic. Przygryzłam wargę, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Wydukałam więc tylko: - Przepraszam.

W przeciwieństwie do dziękuję, przepraszam używałam niemal codziennie. Ludzie nie powinni doznać w życiu takiego bólu, jak poznanie mnie. Współczuję mojej mamie, serio. Miałaby wyrzuty sumienia, gdyby mnie porzuciła, bo w końcu jestem jej dzieckiem, ale wiem, jak bardzo jednocześnie spadłby jej kamień z serca. Próbowałam trzymać Harry’ego na dystans, przyrzekam. Nie chcę, by się dowiedział. Nie chcę, by się martwił. Pewnie ma wystarczająco dużo problemów.

- W porządku - przygryzł wargę, co wyglądało strasznie seksownie. Dziwię się, że nie ma dziewczyny, a do tego chce się przyjaźnić ze mną. Pewnie miał wielki wybór, dlaczego więc dokonał najgorszego? - Poznam więc prawdę?

Miałam nadzieję, że już do tego nie powróci.

- Dlaczego cię nie było w szkole? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Musiałem coś zrobić - odrzekł, starając się zachować obojętny wyraz twarzy. - Dlaczego uciekłaś z lekcji?

- Musiało coś się stać - odparłam drażliwie. Nie miałam humoru i nie chciałam mu wyjaśniać, że ja- jako najbardziej żałosna osoba świata - uciekła z chemii, ponieważ została ośmieszona przed całą klasą. Przy odrobinie szczęścia, które niestety zbyt często mi nie dopisuje, nie pozna prawdy.

- Widzę, że się nie dogadamy - pokręcił głową z kpiącym uśmieszkiem na twarzy. - Odprowadzić cię do domu?

- Jak chcesz - wzruszyłam ramionami. Jasne, że chciałam, ale jednocześnie nie pragnęłam zawracać mu głowy. - Nie musisz. I tak dużo już zrobiłeś.

- Nie żartuj - oblizał wargę. - Chodźmy tędy, może to nie najszybsza droga, ale za to przyjemniejsza.

Udaliśmy się wzdłuż jeziora, rozkoszując się dźwiękami plusku wody i ciągłego śpiewu ptaków. Nie śpieszyliśmy się, to był miły spacer. Słońce przyjemnie grzało nam plecy, tylko od czasu do czasu było przysłaniane przez drzewa. Lato się jeszcze nie skończyło.

Gdy wyszliśmy z gąszczu drzew, Harry rozejrzał się wokoło, nieco zniesmaczony. Może i to miasto miało swoje uroki, ale ta dzielnica nie należała do najpiękniejszych. Porozwalane śmietniki, zepsute lampy uliczne przez wandali i mnóstwo spalin trudno było określić mianem piękny. Zmrużył oczy i westchnął cicho.

- To nigdy nie będzie mój dom.

_______________________________

Zacznę od tego, że bardzo miło mi się zrobiło, gdy kilka osób napisało w komentarzu, że czeka na następny rozdział. To było super, nie powiem.

Akcja powoli się zaczyna, mam nadzieję, że w jest w miarę ok, a nie jak jakieś flaki z olejem, chociaż ja się nie znam :P

Pytanko ode mnie: zaciekawiłam was chociaż troszkę (tak mini mini)?

Następna sprawa: chrzani mi się szablon. Bawiłam się, aby go udoskonalić i coś rozwaliłam (taa, tylko ja). Z każdą poprawką chrzaniło się coś innego. Teraz została jeszcze tylko kwestia wyglądu komentarzy, chyba, że coś pominęłam. Posiłuję się z nią w wolnej chwili.

Dziękuję za prawie 1000 wyświetleń! To naprawdę wielkie wyróżnienie dla mnie, po tak krótkim czasie!

Skoro jesteśmy przy podziękowaniach- dziękuję też za każdy komentarz, ponieważ sprawia, że naprawdę jestem szczęśliwa, szczerzę się do siebie jak głupia lmao xd.

Mam nadzieję, że tym razem także pozostawicie po sobie jakiś znak. Przypominam: to nie musi być ocena pozytywna. Możecie pohejcić. To i tak będzie dla mnie zaszczyt! Nie bójcie się wyrazić swojego zdania :)

ILY,

xx