Rozdział XII

Nie umiałam siebie odnaleźć przez następne dni. Chciałam ułożyć sobie tyle rzeczy w głowie, więc wtorkowy dzień w szkole także sobie odpuściłam. Miałam nadzieję tylko, że Harry nie będzie na mnie wielce zły- ja po prostu nie byłam w stanie rozmawiać z nim tak, jak dawniej. On wiedział, więc po prostu bałam się. Będzie mnie traktował inaczej, będzie ostrożny czy uzna, że to nigdy się nie wydarzyło? Nie chciałam być dla niego jak jajko. Nie chciałam, aby był dla mnie miły na siłę. Chciałam, aby po prostu był sobą.

Obudziłam się dość późno i jakoś specjalnie nie spieszyłam się do wygrzebania się z łóżka. Dobre dwie godziny zajęło mi leżenie i rozmyślanie. Między innymi o tym lokowanym chłopaku, który ostatnio wtargnął w moje życie i tyle namącił. Nie miałam mu jednak tego za złe… Przecież się na to zgodziłam. I wcale nie żałowałam, mimo tylu przeciwności- znajomość z nim to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jaka przytrafiła mi się w całym moim życiu. A wcale dużo ich nie było.

Po tradycyjnym wmuszeniu w siebie śniadania wciąż miałam ogromny mętlik w głowie. Zdecydowałam, że nie mogę spędzić całego dnia w domu i muszę zrobić coś konstrukcyjnego. Cokolwiek. Narzuciłam więc na siebie jakąś kurtkę i wyszłam z domu, kierując się w stronę biblioteki. Może było to nudne miejsce, przynajmniej dla mnie… ale był tam Liam. Chciałam mieć z nim dobre kontakty.

Da się do niej dostać na dwa sposoby. Można zamiast udać się główną drogą w górę wejść w skupisko małych domków naprzeciwko mojego, po drugiej stronie owej drogi i tam przejść sobie spokojnie na drugą stronę zabudować. Znajduje się tam ścieżka wiodąca przez mały, ale przyjazny lasek. Nie jest zbyt uczęszczana, tylko co jakiś czas można spotkać przejeżdżający tędy samochód. Idąc wzdłuż niej można rozkoszować się leśnym zapachem, śpiewem ptaków oraz szumem rzeki wypływającej z jeziorka gdzieś w środku tego skupiska drzew. Po pewnym czasie szum słychać coraz bardziej, bo w momencie, kiedy droga zmienia kierunek i wiedzie w dół, ja zazwyczaj porzucam szlak i idę dróżką dalej przed siebie, gdzie rzeka przecina się z moją trasą. Jest tam drewniany, stary, ale wytrzymały mostek, na którym uwielbiam przysiąść i zwiesić nogi w dół. Oprócz naturalnych odgłosów nie słychać tam żywej duszy- nikt nie zagłębia się w te strony. Jakieś 100 metrów dalej znajduje się moja znienawidzona szkoła, gdzie, niestety, nie jest tak cicho.  Skręcając przy niej w lewo doszłabym do mojego dzisiejszego celu, czyli biblioteki.

Tego dnia także chciałam nią pójść, ale w porę przypomniałam sobie, że to jest pora, kiedy Harry i reszta kończą lekcje, więc mogłabym się na nich natknąć. Westchnęłam cicho i pogodziłam się z myślą, że tym razem będę zmuszona iść zwykłą drogą, jak inni ludzie. Udałam się więc w górę, podążając tą samą drogą, którą wczoraj biegłam. Zarzuciłam torbę na ramię i rozpoczęłam swój spacer. Nie chciało mi się już wyciągać słuchawek, więc tylko włóczyłam nogami po ziemi, aż nie doszłam do placu zabaw, a nawet jeszcze kawałek dalej, za szkołę dla dzieci. Tam się trochę opamiętałam i podniosłam głowę. Słońce nadal świeciło, pogoda sprzyjała, ale ja nie czułam się przez to szczęśliwa. Chciałam… chciałam się oderwać od tego miejsca. Chciałam zapomnieć na chwilę o całym świecie i odpocząć. Moja głowa tego potrzebowała. Ja tego potrzebowałam. Ostatnimi czasy moje dramatyczne i pełne bólu, ale jednak dość spokojne życie zmieniało się w jakąś bombę, która niedługo miała wybuchnąć. Nie. Mam dość.

Minęłam Tesco oraz rozwidlenie dróg. Aby trafić do mojej szkoły, należy iść w prawo, a jeśli ktoś chciałby wstąpić do biblioteki lub uciec z miasta (co wydawałoby się bardziej prawdopodobne) - w lewo. Nie trzeba iść daleko, gdyż miejsce mojej obecnej pracy widać jest już z rozwidlenia.

Westchnęłam cicho, stawiając krok na pierwszym schodku. Nienawidziłam tej pracy i jedynym pocieszeniem dla mnie w tej chwili był Liam. Na samą myśl o nim na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech.

Weszłam przez frontowe drzwi i skierowałam się do głównego biura. Okazało się ono jednak puste, jak i pomieszczenie, w którym ostatnio siedziałam z Liamem.

- Co do cholery…- mruknęłam, wchodząc na górę po schodach. Moim oczom ukazały się rozmaite pomieszczenia, których większość miałam okazję pozwiedzać z chłopakiem oraz strych. Co dalej?

- Em… Proszę pani?- zawołałam, trochę nieśmiało. Genialnie, jak będę szeptać sama do siebie to przecież mnie nie usłyszy. Wzięłam wszystkie siły i tym razem zabrzmiało to bardziej zdecydowanie. 

-Pani Bresh?

Zza sterty pełnej papierów w archiwum wyłoniła się uśmiechnięta blondynka i od razu dobiegł do mniej jej przesadnie słodki głos:

- Kto to…? Ach, to ty, Amelio!

- Właściwie… Amy- poprawiłam ją, przypominając sobie, co ostatnio powiedział mi brunet.

- Dokładnie! Miło znowu cię widzieć!- wyszczerzyłam się, a ja posłałam w jej stronę wymuszony półuśmiech.- Możesz zaczynać! Twoje biuro jest na dole- wskazała, jakbym tego nie wiedziała.

- Dobrze, dziękuję- wysiliłam się na grzeczny ton głosu i jak najszybciej oddaliłam się od kobiety. 

Mogłam spokojnie powiedzieć, że nie przepadałam za jej towarzystwem. Gdy już rozpoczęłam swój ponowny spacer po schodach, coś mi się przypomniało.- Jest Liam?

- Kochanieńka, Liemi zaczyna dopiero za pół godziny, musisz na niego poczekać.

Ugh, nienawidzę, gdy ktoś się tak do mnie zwraca. Nie jestem popierdoloną kochanieńką ani nie należę do niej. Niech lepiej zwraca się tak do swoich dzieci.

Mogłoby się zdawać, że pół godziny to nie dużo, ale gdy tak siedzisz bezczynnie i kompletnie nie masz co robić, to ciągnie się wiekami. Starałam się zająć czymś myśli, ale kiepsko mi to wychodziło. O czym miałam myśleć? O książkach? O pani Bresh? O… Harrym?

Znowu on. Mam dość tego, że ta myśl zaprząta każdą moją minutę. Uwielbiałam przyjaźń z Harrym, dała mi ona więcej niż cokolwiek innego przez całe moje życie, ale nie chciałam ciągle o nim myśleć. To miał być dzień, dzięki któremu miałam odpocząć. Zmieniłam więc temat na pierwszy, który przyszedł mi do głowy.

Dlaczego pani Bresh ze wszystkich możliwych prac wybrała właśnie tą? Rozumiem, dla kogoś może być to pasją, ale nawet w wymarzonej pracy nie da się siedzieć całego dnia. Co spowodowało u niej to pragnienie? Co sprawia, że ona czuje się tutaj lepiej niż we własnym domu? Ma jakieś kłopoty finansowe? Rozwiodła się? Może nie ma domu?

To absurd- od razu wywaliłam tę myśl z głowy. Byłam prawie wszędzie w tym budynku i nigdzie nie widziałam łóżka ani chociażby lodówki. Wszędzie… ale nie na strychu.

Mimo że wiedziałam, że to nie był jej dom, tylko znowu wielką rolę odegrała moja jakże bujna wyobraźnia, bardzo ciekawiło mnie, to tam jest. Dlaczego Liam nie miał do niego kluczy? Dlaczego w ogóle był zamknięty? Wszystkie pomieszczenia tutaj stały otworem, tylko to jedno nie. Jakie sekrety przechowywała tam właścicielka i dlaczego było to takie ważne? Ciekawe, czy gdybym jej zapytała, odpowiedziałaby mi.

Usłyszałam skrzypnięcie podłogi, więc podniosłam głowę. Spodziewałam się ujrzeć tam Liama, ale moim oczom ukazał się wysoki mężczyzna, mający około trzydziestki trzymający za rękę małego chłopczyka o naprawdę słodkiej twarzy. Na głowie spod niebieskiej basebolówki wychodziły kosmyki jasnych, kręconych włosków, a w ręce trzymał lizaczka. Byłam niemal pewna, że regulamin biblioteki zabraniał wnoszenia słodyczy na jej teren, ale… kogo to w tej chwili obchodziło?

Wstałam, otrzepując spodnie i zbliżyłam się powolnym krokiem do głównego biurka, zajmując swoje miejsce.

- W czym mogę państwu służyć?- zapytałam, uśmiechając się, co wcale nie było takie trudne, gdy przede mną stał kilkuletni malec. Był naprawdę uroczy.

- Chcielibyśmy wypożyczyć książkę... Nicky, jaki to był tytuł?

- Flanklin i tajemnica uklytego klucza- powiedział, sepleniąc delikatnie, a ja zachichotałam, udając się w stronę regałów i wyszukując dział książki dla dzieci. Nie mam pojęcia, skąd wiedziałam, co trzeba robić, bo nie miałam doświadczenia.

Zawsze chciałam mieć brata. Siostrą też bym nie pogardziła, ale najbardziej brata. Wyobrażałam sobie tyle rzeczy, które mogłabym z nim robić, chociażby zwykłe uczenie go jazdy na rowerze albo zderzanie się samochodami w Wesołym Miasteczku. Tata… tata obiecał mi, że będę miała jakieś rodzeństwo, ale potem został zmuszony do pracy na wykopach i tam… Zawsze ciężko było mi się z tym pogodzić.

Potrząsnęłam głową, wyrzucając z niej nieprzyjemne i myśli i pospiesznie podeszłam do czekających ludzi. Wyjęłam kartkę z książki, chcąc włożyć ją do odpowiedniego pliku.

- Nazwisko?- spytałam zestresowana. Jeszcze nigdy nie wypożyczałam nikomu książki, co na tutaj robię tak w ogóle?

- Malik- powiedział łagodnie, a ja rozluźniłam się, gdy zauważyłam odpowiednią szufladkę.

- Proszę. Mają państwo 2 tygodnie na zwrot- powiedziałam formułkę, którą słyszałam zawsze, gdy jako mała dziewczynka wypożyczałam lekturę szkolną.

- Co się mówi, Nicky?

- Em…

- No już- ponaglił go mężczyzna.

- Dziękuję- szepnął nieśmiało i wycofał się w tył. To mnie bardzo rozbawiło, on był taki słodki.

- Nie ma za co, wpadaj częściej- odpowiedziałam mu radośnie, po czym pomachałam na odchodne. Nie poszło mi tak źle! Dopiero, gdy moi pierwsi klienci zniknęli za rogiem zauważyłam, że ktoś przygląda mi się z boku.

- Nieźle, jak na osobę, która nie postawiła nigdy nogi w bibliotece- zaśmiał się chłopak, a ja z nim.

- Bez przesady, jako dziecko czytałam lektury!- chciałam się wybronić.

- Dobra, już dobra- podniósł ręce w górę.- Nie bulwersuj się tak. Jak długo tu już siedzisz?

- Dobre 40 minut- mruknęłam.- Gdzie byłeś?

- W szkole, a gdzie miałem być?

- A no tak, sorki.

- A ty? Nie uciekłaś dzisiaj z lekcji, prawda?

No tak, zapomniałam całkowicie o szkole i tego typu przyziemnych rzeczach, które w porównaniu z tym wszystkim, co ostatnio miało miejsce, wydawały się naprawdę nieważne. Chociaż patrząc na to z innej perspektywy… Właściwie nic takiego się nie wydarzyło.

- Nie, po prostu skończyłam dzisiaj wcześniej- wymyśliłam niewinne kłamstewko na poczekaniu. Nie chciałam, aby Liam brał też w tym wszystkim udział.

- W porządku- odrzekł, włączając komputer.- To teraz czas na tracenie naszego cennego czasu na siedzenie w komputerze, aby zyskać w łatwy sposób trochę kasiorki.

- A propos… Kiedy jest tu wypłata?- zaciekawiłam się. To nie tak, że byliśmy bardzo biedni, ale mojej mamie na pewno przydałyby się pieniądze, tym bardziej, że dużo straciła przeze mnie i moją głupotę.

- Co miesiąc, tak jak wszędzie indziej- chłopak wstał, udając się w stronę wyjścia.- Idę do kibla, jak chcesz, to możesz użyć komputera.

Siedziałam grzecznie i czekałam aż wróci, bo nie przychodził mi do głowy żaden cel, do którego mogłam użyć komputera. Bawiłam się jedynie naszyjnikiem w kształcie samolocika, który wisiał na mojej szyi, dopóki nie zobaczyłam na spodzie jakiegoś napisu. ATF.

Co to miało znaczyć? W pierwszej chwili wydało mi się to podejrzane, jak wszystko, ale szybko się uspokoiłam. To najwyraźniej firma, która produkuje te cuda. Moje jakże wielkie odkrycie nie powstrzymało mnie jednak od wstukania tych trzech literek do znanego Google. Zawsze mogłam sprawdzić, ile się na mnie wykosztował, dzięki czemu mogłabym mu się może kiedyś odwdzięczyć lub po prostu wywnioskować, ile zarabia. Ach, ta kobieca ciekawość.

Początkowo nie znalazłam nic, co wskazywałoby na pełną nazwę czy stronę firmy. Wpisywałam na przemian różne frazy, ale dopiero za piątym razem mi się udało.

- Angels to fly- firma składowa…- zaczęłam czytać, próbując znaleźć coś istotnego. Zdaje się, że w końcu znalazłam.

Miałam rację z tym, że produkuje ona biżuterię, zwłaszcza naszyjniki, są to jednak zazwyczaj drogie cacka. Wgłębiając się w to dalej dowiedziałam się, że w 2011 roku wyprodukowała ona 3 naszyjniki próbne, które nie chciały się sprzedać i dlatego wstrzymano ich produkcję. Ktoś potem kupił cały komplet za niższą cenę i chyba nawet wiedziałam, kto. Jeden z tych trzech wisiorków spoczywał właśnie na mojej szyi, a gdzie pozostałe dwa?

Nawet nie zauważyłam, kiedy chłopak wrócił z powrotem do pomieszczenia.

- Coś się tak zaczytała? Coś ważnego?- zbliżył się, a ja pospiesznie chciałam zamknąć kartkę, ale jak na złość ten stary grat się zwiesił. Odczułam panikę. Nie chciałam, żeby zaczął coś podejrzewać.

- Nic, nic- pospiesznie wstałam i nacisnęłam przycisk restartu komputera, aby- jak już się odwiesi- automatycznie się wyłączył.

- Czemu wstałaś?- zmarszczył brwi.

- Chyba pójdę się przewietrzyć, duszno tutaj- odrzekłam szybko, biorąc torebkę do ręki.- Mam już dosyć tego miejsca.

- Ja też- zaśmiał się.- Chcesz może wyskoczyć do klubu? Ostatnim razem się nie udało, więc może teraz?

Wahałam się tylko chwilę, zanim uśmiechnęłam się do niego ciepło i kiwnęłam głową.

- Jasne, czemu nie?- odpowiedziałam.- A co z panią Bresh?

- Żartujesz? Nawet nie zauważy naszej nieobecności- zachichotał, po czym obydwoje wyszliśmy przez frontowe drzwi.

_______________________________________

Jestem spóźniona, jak zwykle, i strzelam, że to, co za chwilę napiszę, również nie jest zachwycające. Otóż wyjeżdżam (tak, znowu), tym razem na tydzień do Francji, a potem od razu na wycieczkę trzydniową, także nie będzie mnie do końca maja. Ponieważ jednak zawiodłam was już wiele razy, mam nadzieję, że mój genialny plan wypali. Jeśli zdążę, napiszę rozdziały na zapas (wyjeżdżam dopiero w środę za tydzień) i ustawię, aby automatycznie się publikowały co tydzień, a mam nadzieję, że na trzydniówce będzie wifi :) Nie chcę nic obiecywać, bo te tygodnie mam teraz naprawdę zawalone, ale zrobię wszystko, co z mojej mocy.

ILY,

xx