Rozdział IX

Ze strachem obserwowałam, jak przełożył drugą nogę przez płot i zeskoczył na ziemię.

- Twoja kolej- uśmiechnął się, a ja pokręciłam głową.

- To jest głupie. A jak nas złapią? Na pewno mają jakieś zabezpieczenia. W najlepszym wypadku…

- Amy Senall- przerwał mi, patrząc głęboko w moje oczy.- Ufasz mi?

Zastanowiłam się przez chwilę. Czy mu ufam? Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Jedyne, czego jestem pewna, to że on jest jedyną pozytywną chwilą w moim życiu. Dzięki niemu mam motywację. On jest kimś, dzięki któremu mogę w końcu normalnie, bez przymusu się uśmiechać. Co, jeśli odpowiem tak? Czy będzie kazał mi przechodzić na drugą stronę płotu, wbrew mojej woli? Nie mam pojęcia, nie znam go zbyt dobrze, mimo wspólnych przeżyć. Bywam osobą bardzo naiwną, ale jednocześnie zapamiętuje poprzednie wydarzenia, starając się nie popełnić tego samego błędu. Wiem, że to błahostka, w porównaniu z przeszłością, ale i tak zachowuję ostrożność. Czy jednak Harry Styles jest osobą, której bym zaufała?

- Tak- odpowiadam w końcu cicho, zamykając oczy.

- Dobrze, w takim razie gwarantuję ci, że wyjdziesz z tego cało. A teraz przełóż nogę na drugą stronę i dołącz do mnie.

Spojrzałam na niego ze strachem, ale nie- on nie żartował, był śmiertelnie poważny. Nie miałam już wyboru. Przełknęłam ślinę, zbliżając się do płotu i ostrożnie kładąc ręce na pierwszej belce, a on szybko przesunął je kilka centymetrów dalej.

- Mają alarm przeciwwłamaniowy- pospieszył z wyjaśnieniami, a ja kiwnęłam głową i postawiłam stopę w miejscu, gdzie przed chwilą znajdowały się moje dłonie. Popatrzyłam na niego, a on tylko kiwnął głową z uśmiechem. No, niech będzie. Dla niego.

Powoli, jakby wierząc, że to w jakimś stopniu pomoże, podciągnęłam się i chwyciłam oburącz końcówkę płotu, po czym ścisnęłam oczy i szybko zeskoczyłam na ziemię. Jednak zamiast twardej ziemi, ku mojemu zaskoczeniu, poczułam miękkie ramiona. Harry.

W pierwszej chwili nie wiedziałam, jak zareagować. Nadal nie otwierałam oczu, jakby w obawie, że to za  chwilę zniknie. No i może jeszcze bałam się, co się stanie- naprawdę nie wiedziałam, co robić. 

W końcu jednak uchyliłam powieki i zobaczyłam wielki uśmiech na twarzy bruneta oraz te jego oczy- niby zielone, ale można było się dopatrzyć w nich rozmaitych kolorów. Serce stanęło mi na moment, jakby w zachwycie, ale szybko się opamiętałam. Odwzajemniłam uśmiech i mruknęłam ciche: dzięki, czekając, aż postawi mnie na ziemię, ale to nie nastąpiło. Rzuciłam mu pytające spojrzenie.

- Em… Harry… Możesz mnie już postawić- powiedziałam nieśmiało, lecz on zachichotał tylko cicho, a moje wnętrzności skuliły się od tego przepięknego dźwięku.

- Ale nie chcę- przygryzł wargę, po czym ruszył na przód, wciąż trzymając mnie na rękach. Okey, to było trochę dziwne i niezręczne, ale nie chciałam już się z kim kłócić, byłam zbyt onieśmielona. 

Dawno nie miałam tak bliskiego kontaktu z płcią przeciwną, więc moje hormony szalały. Szczerze, z nikim dawno takiego nie miałam. W tej chwili zaczęłam się zastanawiać, za kogo uważa mnie Harry. 

Czy gdyby musiał, przedstawiłby mnie jako przyjaciółka? Może najlepsza? Czy raczej byłby tym zawstydzony i powiedziałby koleżanka z klasy?

Chłopak posadził mnie na siedzeniu rollercoaster’u i kazał poczekać, po czym oddalił się. Przyznam, zaczęłam się bać. Co mu znowu wpadło do głowy?

Nie miałam pojęcia, co robić, gdy na wyświetlaczu zaczęły pojawiać się numerki odliczające do startu kolejki.

10…

Zaczęłam się zastanawiać, co on kombinuje. Przyjdzie? Zostawi mnie? Może to tylko próba techniczna? Miałam nadzieję, że zdawał sobie sprawę, że nie sprawi mi żadnej przyjemności pozostawieniem mnie tu na pastwę losu. To, co za chwilę mogło się wydarzyć, napawało mnie przerażeniem. Mimo, iż starałam się nie denerwować,  literki zmieniały się i było coraz bliżej końca. A raczej początku. Startu.

5…

- Styles, chyba nie pozwolisz mi tu zginąć?- mruknęłam spanikowana i ścisnęłam mocno skrawek dżinsów.  W pewnej chwili zwątpiłam w tego człowieka. Naprawdę bałam się. Był późny wieczór, byliśmy tu nielegalnie, a w dodatku chciał wysłać mnie w podróż tym kawałkiem metalu sam, na własną rękę. To nie brzmiało niepokojąco- to brzmiało po prostu drastycznie. Nie chciałam zostać tu sama, nie.

Kiedy już myślałam, że to koniec, zobaczyłam cień, poruszający się w szybkim tempie. Można było powiedzieć, że pędził, jak człowiek biegnący co tchu, jakby za wszelką cenę chciał zdążyć przed startem. Nie miałam wątpliwości, do kogo on należał.

3…

O ile myślałam, że wcześniej byłam zdruzgotana, teraz to osiągnęło punkt kulminacyjny. 3 sekundy od startu. To szaleństwo. Tylko on mógłby zrobić coś takiego.

Cień zbliżał się coraz szybciej i w końcu zobaczyłam zarys postaci w ciemności tuż koło mnie. Lokowany w ostatniej chwili wskoczył do mojego wagonu, a kolejka powoli ruszyła.

- Oszalałeś?- krzyknęłam, jednak gwałtowne szarpnięcie sprawiło, że moje słowa utknęły gdzieś w powietrzu, a ja pisnęłam przerażona. Jego dłoń pospiesznie ścisnęła moją i w tej chwili nie byłam pewna, czy moje serce biło zwyczajnie ze strachu, czy z powodu jego dotyku. Miał gładką skórę, tak, jak sobie wyobrażałam, a kciukiem zaczął kreślić delikatne kółka. To było uspokajające i przez chwilę zapomniałam, jak się oddycha.

- Myślałam, że mnie zostawiłeś!- odezwałam się w końcu, próbując zrobić mu wyrzuty. Ten tylko uśmiechnął się i z powątpiewaniem pokręcił głową.

- Nie martw się, nie zrobiłbym tego. Ktoś musiał przecież uruchomić kolejkę!

- Ale to głupota, tyle ryzykować!- chciałam go zganić, ale ten wkurzający uśmiech nie schodził z jego twarzy. W końcu poddałam się i również moje kąciki poszły w górę.

- Jesteś idiotą- wypaliłam, a on zaśmiał się cicho. Nie wiedziałam, skąd nagle we mnie tyle odwagi. 

Wydawało się, że wieczorem jestem jakaś… aktywniejsza. Bardziej pewna siebie.

- Co tylko powiesz.

W tej chwili poczułam kolejne gwałtowne szarpnięcie, a wagonik, który dotychczas wspinał się w górę, osiągnął szczyt. To oznaczało…

- O nie- powiedziałam zduszona, wiedząc, co zaraz nastąpi.

- Potraktuj to jako prezent imieninowy- wykrztusił.

Razem krzyknęliśmy przestraszeni i nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam się w niego wtulać. Głowę miałam schowaną całkowicie w jego ramieniu. Wiedziałam, że nie powinnam była tego robić, ale to było silniejsze ode mnie. Strach przejął całe moje ciało.

Cały czas czułam to okropne uczucie w dole brzucha i miałam ściśnięte oczy, więc kiedy w końcu odważyłam się je otworzyć, mignął mi obraz niskiego stropu. Za chwilę mieliśmy wjechać do tunelu!

Schyliłam głowę, a chłopak obydwiema rękoma przycisnął ją do klatki piersiowej. Zdawałam sobie sprawę, że to nie na miejscu ale… Naprawę pachniał cudownie. Na chwilę zapomniałam o całym świecie, byłam tylko ja i Harry. Nie miałam pojęcia, jakich perfum używał, ale naprawdę mnie oczarował. Niedane było mi jednak dłużej nad tym rozmyślać bo… No właśnie, w tej chwili byłam na najstraszniejszej przejażdżce świata i nie miałam pojęcia, czy ujdę z życiem. Za każdym razem, gdy kolejka wpadała w zakręt, a całym wagonem zarzucało okropnie, moje serce zatrzymywało się. To było więcej niż strach. W uszach mi huczało, a gdy tylko próbowałam podnieść powieki, widziałam rozmazane kolory. Musieliśmy jechać naprawdę szybko. Gdy tylko wyjechaliśmy na prostą, a mi zdawało się, że dojeżdżamy już do końca, zdałam sobie sprawę, jak mocno ściskam Harry’ego. Zmieszana próbowałam się odsunąć, ale on mi nie pozwolił.

- Nie, zostań. Nie chcę, żeby ci się coś stało.

Mrugnęłam prawie niezauważalnie i pogodziłam się, że muszę pozostać w obecnej pozycji.

- Oh, okej- wyjęłam tylko głowę z wnęki i położyłam na jego klatce piersiowej. Czułam się trochę nieswojo, ale to on chciał, żebym została… Prawda?

- Skąd wiedziałeś o moich imieninach?- spytałam, czując, jak zwalniamy.- Nawet ja o nich nie pamiętałam!

- Cóż… Mam swoje źródła- uśmiechnął się promiennie.

- Jak kalendarz?- zakpiłam z niego.

- Może…

- Jesteś totalnym głupkiem- zaczęłam się śmiać, a on ze mną. Wiedział, że mówię to na żarty, a one obecnie miały na celu rozluźnienie atmosfery… No bo tak, wciąż byłam w jego uścisku. Jak to możliwe, że w ciągu kilku dni tak bardzo się z nim zżyłam i teraz czułam się tak swobodnie w towarzystwie tego człowieka?

- Twoim głupkiem- przygryzł wargę.

- Oh proszę cię, to najgorszy tekst na podryw jaki istnieje- przewróciłam oczami.

- Uważasz, że cię podrywam?- spojrzał na mnie rozbawiony, a ja natychmiast spłonęłam rumieńcem. O nie, Amy, coś ty narobiła… W jednej chwili chciałam zapaść się pod ziemię i udawać, że nigdy mnie tu nie było. Jak mogłam być taka głupia?!

W tej samej chwili najechaliśmy na kolejny ostry zakręt, a pojazd przechylił się w bok. Ścisnęłam powieki. Walczyłam ze sobą, aby nie schować głowy ponownie w ramieniu Harry’ego, ale byłam taka przerażona…

- No już, nie gniewaj się na mnie- przyciągnął mnie z powrotem do siebie, a ja odetchnęłam z ulgą. Przy nim czułam się tak… bezpiecznie, jak nigdzie indziej. Wiedziałam, że nic mi nie grozi. Odczekałam jeszcze kilkanaście sekund, zanim podniosłam głowę.

- Żałuj, że nie widziałaś swojej miny!- krzyknął, próbując przekrzyczeć opory powietrza, które było słychać coraz głośniej.

- Tak, bo twoja była taka spokojna- dogryzłam mu, mimo, iż nie widziałam w tamtej chwili jego twarzy. Cóż, ryzyk fizyk.

Obserwowałam, jak wyraźnie się zmieszał, a na jego policzkach pojawił się mały, prawie niezauważalny rumieniec. Było to dość… urocze, czego nie można było porównać z moją kiedy uświadomił mi, co powiedziałam… Nie, nie chcę teraz o tym myśleć.

Moim oczom ukazał się kolejny tunel, a ja już wiedziałam, co mnie czeka. Martwiło mnie tylko, że zaraz za nim pojawił się gwałtowny uskok w górę i… O nie, chyba nie będziemy jechać do góry nogami??

-NIE!- wydusiłam, trzymając go ze wszystkich sił, jednak moje krzyki zostały zagłuszone przez wiatr. Ciśnienie było tak duże, że nie miałam sił trzymać go dłużej. Modliłam się tylko, żeby pasy bezpieczeństwa wytrzymały… Co teraz?

- HARRY! TRZYMAJ SIĘ!- wrzeszczałam ile sił w płucach.- MY UMRZEMY! TO KONIEC! KONIEC!

Nie wiedziałam, co się dzieje. W jednej sekundzie czułam, jak lecę w dół, w drugiej jak ciśnienie mnie opuszcza, a my zwalniamy, aż stajemy zupełnie. Byłam jednak zbyt wstrząśnięta, aby się ruszyć. W końcu śmiech lokowanego postawił mnie na nogi.

- Panikara- dusił się, zginając się w pół, a ja siedziałam zdezorientowana. Dopiero po chwili do mnie dotarło, co krzyczałam przed chwilą… Oh. To musiało zabrzmieć dziwnie.

Gdy wesołość wciąż nie opuszczała, wstałam i opuściłam rollercoaster. W głowie mi się kręciło, czułam się słabo i miałam ochotę tylko pójść spać. Poza tym czułam się tak zażenowana, jak nigdy w moim całym życiu. Odeszłam kawałek, ale prawie natychmiast usłyszałam za sobą kroki.

- Amy! Stój!- krzyknął, a ja obróciłam się i poczekałam, aż do mnie podbiegnie, po czym wydęłam wargi.- Awh, nie obrażaj się, księżniczko.

- W porządku, Aniołku- odparłam, mając nadzieję, że go tym zdenerwuję. I chyba mi się udało, ale nie byłam pewna, bo chłopak tylko przewrócił oczami.

- Mówiłem już, że nie jestem Aniołem, kochanie.

- Jesteś.

- Nie, nie jestem.

- Zawsze mnie bronisz, jak Anioł Stróż, dzisiaj chroniłeś mnie na kolejce. Jesteś Aniołem, Harry.

Nie wiedziałam, jak bardzo te słowa mogą zmienić wszystko.

_______________________________________

Tsa, ,wiem, że rozdział był dawno temu. Mimo wszystko postaram się to wam jakoś wytłumaczyć...

Oczywiście najpierw trochę nie miałam weny i czasu, jak zwykle, więc publikacja przedłużyła się do całego tygodnia. Wówczas miałam napisane 3/4 rozdziału i miałam zamiar skończyć go w środę, no ale pewno traumatyczne wydarzenie, o którym pewnie większość z was wie, wstrząsnęła mną tak bardzo, że- nie zrozumcie mnie źle- rozdział był ostatnią rzeczą, o jakiej bym myślała w tej chwili. Wiadomo, piszę bloga i wgl, ale jestem też Directioner- możecie mnie nazywać psychofanką etc, ale w momencie, gdy Zayn ogłosił, że odchodzi z zespołu, mi naprawę zawalił się cały świat. Każdej Directioner się zawalił. Nie będę się nad tym rozwodzić, nie w tym rzecz. Długo walczyłam ze sobą, żeby coś napisać, tym bardziej, że rozdział był prawie skończony, no i w końcu wzięłam się w garść. I akurat wtedy skończył mi się transfer internetu. Dzisiaj jakimś cudem połączyłam się z internetem z unii i to wstawiłam, także... Jedyne, co mogę powiedzieć, to przepraszam i mam nadzieję, że jeszcze całkiem mnie nie zostawiliście, że chociaż ktoś został :).

ILY,

xx